Ik wil jullie het verhaal vertellen van mijn vader met een vorm van dementie (vasculair met frontaal beeld) die gedurende acht lange maanden niet opgenomen raakte en uiteindelijk door mijn toedoen eind november 2017 met een IBS werd opgenomen.
Hij is alles kwijt geraakt wat hem dierbaar was/is en dit doet mij intens verdriet en het maakt mij tevens boos op de GGZ, FACT-team ouderen waar hij drie maanden in behandeling is geweest voordat hij opgenomen werd.
Als er eerder zou zijn ingegrepen door mijn vader gedwongen op te nemen dan zou er minder grote schade en verlies zijn dan nu het geval is.
Ik weet daarentegen echter ook als geen ander hoe behandelaars met handen en voeten gebonden zijn aan wetten en regelgeving en hoe de ambulantisering van de GGZ en het gebrek aan personeel doorwerkt in de daadkracht van zo’n FACT-team.
Ik was aanwezig tijdens de intake van mijn vader bij de psychiater half september vorig jaar maar vanwege het verbaal uitstekend functioneren van mijn uiterst intelligente vader, heeft hij maandenlang iedereen om de tuin weten te leiden: “Met mij is niets mis, het gaat fantastisch met mij, het is mijn vrouw die volkomen dement is...”. Mijn moeder heeft inderdaad ook een vorm van dementie: de ziekte van Alzheimer, en is rustig, lief en dankbaar.
En hoe hard ik ook als naaste riep: “het gaat niet goed met mijn vader, neem hem in godsnaam op, hij is zo ziek!”, de deur ging pas open toen ik zei: ik ben dochter van... en ik ben psycholoog. Ik ben namelijk in november 2017 afgestudeerd voor mijn bachelor Psychologie. Toen pas werd ik serieus genomen en werd er écht naar mij geluisterd!
De gevolgen van het te laat opnemen van mijn vader zijn immens groot, bijna te groot voor één mens en één familie: het verlies van woning, huwelijk, spaargeld en reputatie:
1)-Mijn vader, 87 jaar verloor ten gevolge van zijn ontremde gedrag zijn woning: een appartement in een luxe zorgvilla en daardoor verloor mijn moeder ook haar woning.
Mijn vader werd opgenomen maar zij moest voor 1 december 2017 haar woning verlaten en ik had anderhalve week de tijd om een nieuwe woning (en de hele verhuizing vd inboedel) te regelen.
Met hulp van mijn nicht, de fantastische huisarts van mijn ouders en een geweldige onderzoeker bij het CIZ (indicatiestelling) is het me gelukt om voor mijn moeder binnen de aangegeven tijd een prachtig klein appartement in een nabijgelegen particulier verzorgingshuis te vinden waar zij sinds 30 november 2017 woont.
2)-Het huwelijk met mijn moeder is voorbij.
Mijn moeder, 83 jaar heeft de scheiding aangevraagd na 46 jaar huwelijk vanwege het ontremde gedrag van haar man waarbij hij vooral de laatste drie maanden voor zijn opname het aanknoopte met andere vrouwen. Ook verbaal heeft zij het erg moeten ontgelden. Uiteindelijk sliep hij nauwelijks meer en at hij niet veel meer. Mijn moeder wilde hem hiervoor behoeden en heeft veel getracht. Niets lukte.
3)-Al het spaargeld van mijn ouders is op. Het ouderlijk huis was recent verkocht en dit had een mooi bedrag opgeleverd waarmee ze vijf jaar in grote luxe konden gaan leven in een zorgvilla. Door het ontremde gedrag van mijn vader, zeer kooplustig heeft hij in een klein jaar al zijn spaargeld uitgegeven en de laatste drie maanden voor zijn opname (toen hij onder behandeling vd GGZ stond) heeft hij zijn laatste 25.000 euro uitgegeven. Er stond niets meer op zijn rekening. Toen alles op was, ging hij mijn moeders rekeningen plunderen en heeft hij op geraffineerde wijze aan zijn vrienden geld ontfrutseld.
4)-De reputatie van vader is zowel in binnen- als in buitenland ernstig aangetast door zijn ontremde gedrag en de conflicten die dit heeft opgeleverd. Mijn vader is emeritus hoogleraar. Hij heeft een onderscheiding op het gebied van Justitie en Onderwijs en Wetenschappen: ‘ridder in de orde van de Nederlandse leeuw’, in 1992. Mijn vader is lid van de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen. Hij heeft talloze promovendi begeleid en hij heeft tientallen boeken en honderden artikelen geschreven.
Dit alles heeft hij en heeft mijn moeder niet verdiend... wat een verdriet en teloorgang.
Anne-Barbara Ankum
* FOTO : "Licht op het pad richting donkerte, je weet niet waar je uitkomt...."
Reactie plaatsen
Reacties
Ik vindt het jammer dat je er zo tegen aan kijkt. mijn man is in 2016 overleden aan FTD, hij heeft ook vele dingen gedaan die niet konden, schulden gemaakt, mishandeling bij mij en de kinderen waar ik nu nog lichamelijk dagelijks onder lijdt. Toch hebben de kinderen en ik de gedachten kunnen aannemen dat dit zijn ziekte was waarom dit allemaal is gebeurt en niet dat dit zijn waren IK heeft gedaan. De hulp van het GGZ hier in Eindhoven is voortreffelijk geweest met opnamen en zo. Ik hoop dat jullie ook nog ooit de gedachten krijgen zoals wij hebben over gehouden van de ziekte van man en vader
Ik snap je helemaal hoor. Het is het ziek zijn maar de patient ( client) staat voorop en krijgt een podium om destructief bezig te zijn. . Het ligt aan de familie en verder onderzoek is niet nodig. Dan kom je tot scheiden ja als je geen daadwerkelijke hulp krijgt en de afgrond wordt ingeduwd. Het wordt dringend tijd dat dit eens breed uitgemeten gaat worden in de media. De bescherming van een patient is goed,maar ook ver doorgeslagen als slachtoffers als leugenaar of potentieel veroorzaker worden afgeschilderd.
Hallo intens trest dit en de ""patient"" heeft het eigenlijk best fijn die doet en laat maar terwijl de familie met de gebakken peren zitten !! de Moeder van mijn vriendin is echt zo vreselijk op het moment daar is echt niet meer in 1 huis mee te leven.lelijke beschuldigingen en verzonnen verhalen en ontkennen van dingen die zijn gebeurd , zelfs aangifte bij politie heeft deze vrouw gedaan en behandelaars laten alles maar op zijn beloop. nu zitten haar man en haar dochter beide helemaal doorgedraaid bij iemand anders in huis .Omdat Mevr ..... hun niet meer als familie wil zien . hoe is het mogelijk dat behandelaars niet in zien dat zo`n vrouw dus echt de weg kwijt is . op deze manier zijn er dus 3 mensen nu niet gelukkig meer en hebben grote problemen. ik heb hier geen woorden voor en wens vooral familie van dit soort patienten heel veel sterkte en wijsheid en ik hoop dat eens de rust weer zal wederkeren .Het is niet niks als je zo je moeder mee moet maken !!!
Beste Anne-Barbara, wat een triest verhaal, mooier kan ik het niet maken. Wat een belangrijk verhaal ook, en goed dat je er mee naar buiten treed. Ik hoop voor je dat je dit in de toekomst ooit een plekje kan geven. Tot die tijd kan je de negatieve energie die het opgeleverd heeft inzetten om de huidige gang van zaken te verbeteren. Dat doe je onder meer door deze blog en dat is hartstikke goed. Ik vind overigens niet dat uit de blog blijkt dat je te weinig ziektebegrip hebt, zoals Jolanda lijkt te suggereren, al bedoelt ze het vast goed.
Dit verhaal doet mij denken aan mijn ervaring met mijn man. Mijn man is afgelopen Aug. gelukkig overleden, aan een hersenbloeding na bijna vijf jaar in huis voor Dementie gewoond te hebben, met voor mij niet
Nee ik kan het niet meer verdragen sorry ik wilde mijn verhaal aan jou kwijt, met de bedoelening dat jij niet alleen met dit verdriet staat. Ik wens jou het goede met je Moeder. En geniet nog even van haar, zolang het kan. Liefs van Corry.
Beste AB,
Wat een verhaal van een dochter, tevens psychologe. Ik denk dat je meer genen hebt van je vader dan je lief is.